στακ(κ)άτο

το, Ν

μουσ. όρος που δηλώνει ότι οι φθόγγοι πρέπει να εκτελούνται χωριστά και να μεσολαβεί μικρή παύση ανάμεσα στο άκουσμά τους.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. staccato «διακεκομμένα»].